Geblesseerde Mols vreest niet voor einde carrière

26 maart 2001

Michael Mols (30), twee jaar geleden nog een onverwoestbaar icoon van de Galgenwaard, sukkelt, kruipt en hobbelt bij Glasgow Rangers van operatie naar operatie. Eind februari ging de oud-spits van FC Utrecht al voor de 3de keer in 16 maanden onder het mes. Gevolg: seizoen voorbij en tal van vraagtekens. “Bij anderen leeft misschien de vrees voor het einde van m’n carrière, bij mij absoluut niet.”

Met een schuin oog volgt Michael Mols de onwaarschijnlijke verrichtingen van zijn collega van de zo gehate buur Celtic. “Ik ben ontzettend blij dat het Henrik Larsson na zijn knieblessure goed gaat. Maar dan zie ik hem de ene goal na de andere maken en dan denk ik wel eens: ‘Waarom ik niet?’.”

Larsson en Mols raakten in het najaar van 1999 zwaar geblesseerd aan de knie, geknakt in de bloei van hun leven. Weg perspectief op een glansrol op Euro 2000. Hoe groot was het verschil in revalidatie? Larsson bewijst al maanden weer zijn waarde voor Celtic met doelpunten op bestelling. Mols, twee jaar terug nog een excellente aankoop van Dick Advocaat bij Glasgow Rangers, zit anderhalf jaar later knarsetandend thuis. Alweer. De cijfers liegen niet. Mols speelde sinds zijn entree op Ibrox Park, de betoverende thuishaven van Rangers, slechts 22 competitiewedstrijden voor de protestante tak van Glasgow. Dit seizoen voltooide hij er slechts 5. De naweeën van de klap van 3 november 1999, toen Mols tegen Bayern München werd getorpedeerd door doelman Oliver Kahn, rinkelen nog na. Mols scheurde de voorste kruisband van zijn linkerknie. “Het gaat met ‘ups en downs’. Wat dat betreft loopt ‘t parallel met het seizoen van Glasgow Rangers. Ook dat is niet goed.”

Vier weken geleden ging Mols al voor de 3de keer sinds de fatale avond in Beieren onder het mes. Het betekende vrijwel zeker het einde van weer een seizoen en koren op de molen van critici: Mols’ carrière zit nu echt in het slop. Zelf wuift Mols alle geruchten weg, hard en zonder pardon. “Die conclusie is ècht onzin. Ik weet ook wel dat elke operatie er één te veel is, maar dit was gewoon een noodzakelijke kijkoperatie. Misschien dat die eerste ingreep niet 100 procent was, waardoor er nog één moest volgen. Maar die 3de had niets met de tweede te maken. Hij is weer netjes schoongemaakt, ontdaan van kalk en littekenweefsel. Met m’n knie gaat het nu weer heel goed. Iedereen vergeet dat het een complexe blessure was. Het enige verschil is dat ik nu ècht de tijd neem te herstellen. M’n knie reageert nog steeds heftiger dan normaal. Daarom neem ik meer rust, ‘ijs’ ik veel en doe ik praktisch niets. In alle rust werk ik aan mijn toekomst.”

Woedend
Te veel rust werd hem na de winterstop fataal. In één van zijn sporadische optredens van dit seizoen, de laatste van 2000 op tweede kerstdag tegen St. Johnstone, haalde Advocaat de publiekslieveling al na een klein half uur naar de kant. “Woedend was ik. Mijn hele familie zat op de tribune. Ik voelde dat aan als een vernedering.”

Indirect was de wissel een voorportaal naar een nieuwe operatie. “Ik ben daarna naar Nederland gegaan en heb tijdens de korte winterstop helemaal niets gedaan. Echt niets. Ik had het helemaal gehad met voetbal, moest mijn ‘mind’ weer fris krijgen. Ook al omdat m’n rentree zo moeizaam was verlopen, heb ik er bewust even een streep onder gezet. Ik wilde na de winterstop een nieuwe start maken.”

Toen hij op het trainingskamp van Rangers in Florida na weken weer zijn spikes aantrok, kwam Mols van een koude kermis thuis. Zijn toch al gehavende lichaam had de periode van ultieme rust slecht doorstaan. “Ineens twee keer per dag trainen was te veel van het goede. Ik moest bijna onder nul beginnen. De overgang was te groot. Daarom heb ik me 4 weken geleden opnieuw operatief laten helpen. Ik moest van de irritatie in mijn knie af.”

De afgelopen dagen was Mols weer even terug in Nederland. Maar Andorra-Nederland ging aan hem voorbij. “Ik heb niet eens gekeken. Ik heb ook totaal geen gevoel van: ‘jee, ik had hier bij kunnen zijn’. Dat had ik eerder toen ik nog fit was.”

Mols, een spits die zijn actieve loopbaan moet beëindigen? “Bij anderen leeft misschien de vrees voor het einde van mijn carrière, bij mij absoluut niet. Ik heb die vrees nooit gehad. Het frustrerende is dat ik niet kan doen wat ik het liefste doe: voetballen. Dat wil ik gewoon, voetballen.”