Einde aan lijdensweg Martijn Meerdink

21 september 2005

Op 24 maart van dit jaar scheurde Martijn Meerdink tijdens een training van Oranje zijn voorste kruisband in zijn rechterknie. De aanvaller van AZ beet zich als een terriër vast in zijn herstel en voor al die inspanningen krijgt Meerdink vandaag een voorlopige beloning. Hij hervat – binnen een half jaar – de groepstraining bij de koploper van Nederland.

,,Het moment waarop de blessure ontstond, kan ik nog heel goed terughalen. Een training met het Nederlands elftal, in Katwijk. Ruud van Nistelrooij struikelt, ik zet me min of meer op hem af, loop door en verstap me. Ik heb later van andere jongens begrepen, dat ze iets hoorden knappen. Zelf heb ik dat niet gevoeld, maar ik wist wel meteen dat er iets goed mis was. Tja, je eerste gedachte.

Die ging toch over het Nederlands elftal. Ik had er anderhalf jaar naar uitgekeken om bij Oranje te zitten. En toen was het in één keer ook zomaar over. Toen schoot wel door mijn hoofd: ’Misschien gebeurt dit wel nooit meer’.

,,Ik ben tijdens de training naar de bus gebracht, iedereen om me heen was een beetje in paniek. Pas in het hotel drong het tot me door wat er aan de hand was. De diagnose was ook overduidelijk: gescheurde kruisband. Je denkt veel aan spelers die dezelfde blessure hebben gehad.

Giovanni van Bronckhorst had in de bus al met me gesproken, Van Nistelrooij belde en allemaal zeiden ze hetzelfde: je komt alleen maar sterker terug. Ik heb ook veel steun gehad aan Jan Kromkamp, die deze blessure ook heeft gehad. Hij heeft me verteld wat me te wachten stond.’’

DE REVALIDATIE
,,Ik heb besloten dat ik tijdens mijn revalidatie op de Hout wilde blijven. Ik wilde graag in de buurt van de andere jongens zijn om af en toe ook eens over andere dingen te praten dan alleen die knie. In Zeist is alles ook perfect geregeld, maar daar zit je altijd tussen de spelers met dezelfde blessure als ik.

Als het dan met een ander minder gaat, krijg je dat automatisch toch mee. Dan heb je daar ook last van. Dat wilde ik gewoon niet. En ik had bij AZ natuurlijk het geluk dat Joris Mathijsen ook met een knieblessure kampte. We hebben veel steun aan elkaar gehad, ook buiten de trainingen om. We hebben ons er samen doorheen geslagen. En Maarten Goseling, de fysiotherapeut bij AZ, heeft fantastisch werk verricht.’’

MOEILIJKE MOMENTEN
,,Het klinkt gek, echt heel moeilijk heb ik het niet gehad. Hooguit die eerste dagen, toen ik het Nederlands elftal op de televisie zag spelen. Ik ben geestelijk altijd heel sterk geweest. En ik heb dit beschouwd als een ’normale’ blessure.Het is zwaar, maar je moet er nu eenmaal doorheen.

Ik heb natuurlijk ook geluk gehad, dat ik geen tegenslagen heb gekend. Als je klap op klap krijgt, is het een stuk moeilijker. Ik heb me steeds gerealiseerd: ik word goed betaald, krijg alle aandacht en alles wordt geregeld. Wie ben ik dan om te zeuren, om met een chagerijnig gezicht te gaan rondlopen?’’

DE RENTREE
,,Twee weken geleden had ik een test in Haarlem. Werd alles gemeten: kracht, beensnelheid. Toen we terugreden zei Maarten: ’Volgens mij ga ik je loslaten, ik ben klaar met je’. Ik heb ook het gevoel dat ik eraan toe ben. Ik heb nergens last van, ben ook niet bang.

Als de medici zeggen dat ik fit ben, dan mag ik daar toch vanuit gaan? Ik heb hier vijfenhalve maand voor gewerkt, het betekent veel voor me, dat ik nu terugben in de groep, dat ik weer tussen de jongens loop. Maar daar moeten we wel gelijk over ophouden. Ik wil vanaf nu weer ’Martijn de voetballer’ zijn, niet meer ’Martijn met die knie’.’’

VOETBALLEN
,,Ik heb zo’n drang, wil zo ontzettend graag weer spelen, dat is bijna niet uit te leggen. Ik snak er echt naar om weer wedstrijden te voetballen. Als het goed gaat, wil ik zo snel mogelijk met het tweede meedoen.

Als het aan mij ligt aanstaande maandag al. En dan wil ik al weer meer, ik wil bij AZ weer rechtsbuiten nummer één zijn. Uiteraard is de beslissing aan de trainer, maar het zit niet in me om eerst zes, zeven weken in het tweede te spelen.’’