April 2025

In dit interview vertelt Debby over haar voorste kruisbandblessure. Vanaf het moment dat het gebeurde, de operatie, de revalidatie, de comeback… en daarna.

01. WANNEER, WAAR EN HOE IS HET GEBEURD?

“In oktober 2014 ging het voor het eerst mis. Ik voetbalde net een paar maanden in de MO19-1 bij RKDEO. Daarvoor had ik jarenlang tussen de jongens bij Concordia gevoetbald. In die periode waren er weinig verenigingen met meidenteams. Ik koos ervoor om de overstap naar RKDEO te maken, zij waren toen één van de weinige verenigingen met wel een ruim aanbod voor meiden/vrouwen. Als 15-jarige kon ik daar aansluiten in de MO19-1 en hoofdklasse gaan spelen. Dat ging een paar maanden goed, tot ik tijdens een wedstrijd mijn knie verdraaide. Ik kreeg de ruimte om op goal te schieten en haalde flink uit. Op dat moment stond mijn linkerbeen helemaal vast in het kunstgras, mijn lichaam draaide maar mijn been bleef staan. Ik hoorde een enorme knak en zakte naar de grond. Het was een heel ongelukkig moment, zeker omdat er geen tegenstander in de buurt was. Het gevolg; een afgescheurde voorste kruisband, een gescheurde meniscus en verbrijzeld kraakbeen.

Anderhalf jaar later, in mei 2016, ging het opnieuw mis. Met de MO19-1 hadden we een toernooi om het seizoen af te sluiten. Tijdens de laatste wedstrijd stond mijn linkervoet tussen de benen van mijn tegenstander. In haar draai nam ze mijn been mee, waardoor mijn knie draaide. Opnieuw hoorde ik een knak, toen ik op de grond zat wist ik meteen hoe laat het was.”

02. WAT DACHT JE OP DAT MOMENT?

“Bij de eerste keer had ik geen idee wat mij overkwam. Het enige wat ik dacht toen ik van het veld werd gedragen was “dit is helemaal mis”.

De tweede keer was het tegenovergestelde. Ik wist precies wat er aan de hand was toen ik die knak hoorde. Het gekke was toen wel dat ik ben opgestaan en een paar minuten verder heb gespeeld. Dat was denk ik op adrenaline, ik wist dat het niet in orde was maar ik wilde het niet geloven. Een aantal minuten later heb ik me alsnog laten wisselen, verder spelen was onmogelijk.”

03. WIST JE DIRECT WAT EEN KRUISBAND BLESSURE INHIELD?

“Zeker niet. Daarvoor heb ik nooit last gehad van blessures. Bij de eerste keer ben ik direct na de wedstrijd naar het ziekenhuis gegaan. Daar werd ik weggestuurd omdat mijn knie zo dik was van het vocht dat verder onderzoek op dat moment niet ging. De weken daarna wist ik nog niet wat er aan de hand was, maar ik zakte voor mijn gevoel steeds door mijn knie heen. Ik heb toen een afspraak bij een fysiotherapeut gemaakt, zij gaf direct aan dat ik naar een orthopeed moest gaan. Toen ik bij de orthopeed kwam deed hij een testje, de voorste schuifladetest. Mijn onderbeen kwam zover van mijn knie af dat direct zichtbaar was dat mijn voorste kruisband gescheurd was. Na een MRI scan bleek ook mijn meniscus gescheurd te zijn en was er kraakbeenletsel zichtbaar. Toen de diagnose bekend was wist ik dat dit een lang revalidatietraject zou worden.

Bij de tweede keer wist ik uiteraard wel wat een voorste kruisband blessure inhield.”

04. WAAR EN DOOR WIE BEN JE GEOPEREERD?

“Begin 2015 ben ik in het Orthopedium in Delft geopereerd. De tweede keer, in 2016, ben ik in het Franciscus Vlietland ziekenhuis in Schiedam geopereerd. Beide operaties zijn uitgevoerd door Thomas Patt.”

05. HOE IS DE OPERATIE VERLOPEN?

“De eerste operatie was vreselijk. Ik lag op de voorbereidingskamer helemaal klaar om naar de OK te gaan. Ik zou voor het eerst helemaal onder narcose gaan, dus ik was behoorlijk gespannen. Het duurde maar en het duurde maar… tot de anesthesioloog bij me kwam; de stroom was uitgevallen op de OK… vandaar dat het wat langer duurde. Uiteindelijk ben ik naar huis gestuurd met de boodschap dat ik misschien later op de dag nog geopereerd zou gaan worden en anders een andere dag. Halverwege de middag werd ik gebeld en ben ik alsnog geopereerd. Hierbij is een stukje van mijn hamstring gebruikt als nieuwe voorste kruisband.

De tweede operatie verliep goed. Ik heb toen een donorpees gekregen als nieuwe voorste kruisband. Wel heb ik sinds die operatie een ‘doof’ gevoel in mijn onderbeen.”

06. WAAR & BIJ WIE HEB JE GEREVALIDEERD?

“Beide keren heb ik bij Paramedisch Centrum Ypenburg gerevalideerd.”

07. HOE VERLIEP DE REVALIDATIE?

“De eerste revalidatie verliep redelijk goed. Ik was echt gebrand om zo snel mogelijk weer op het veld te staan. Als ik ergens voor ga dan doe ik dat ook voor 200%, dat heb ik toen ook gedaan. In de loop van de maanden merkte ik dat mijn knie minder stabiel aanvoelde dan voorheen. Bovendien had ik vaak last van stijfheid en kon ik niet op mijn knie zitten doordat het litteken gevoelig bleef. Dit laatste is overigens nooit meer weggegaan.

De tweede keer revalideren voelde voor mij heel anders. Ik was helemaal niet meer zo gemotiveerd als dat ik bij de eerste revalidatie was. Toen ik weer ging voetballen wist ik dat de kans redelijk groot was dat er een nieuwe voorste kruisband blessure kon ontstaan maar dat het zo snel weer mis zou gaan dat voelde voor mij echt als falen. Daarnaast had de orthopeed mij al verteld dat ik echt niet meer kon voetballen als ik mijn voorste kruisband voor een tweede keer zou afscheuren, dit ook vanwege het kraakbeenletsel wat er al was. Toen dit dus wel gebeurde zakte mijn wereld echt in elkaar.

Tijdens deze revalidatie heb ik toen ook veel last gehad van stijfheid. De intensiteit van deze revalidatie voelde ook lager, dit komt denk ik ook omdat ik toen niet meer het doel had om terug te keren op het voetbalveld.”

08. WELK DEEL WAS HET ZWAARST: HET FYSIEKE OF HET MENTALE, EN WAAROM?

“Zonder twijfel het mentale deel. Persoonlijk denk ik dat onderschat wordt wat een blessure met zo’n lang revalidatietraject met je doet als je nog zo jong bent. Bij het fysieke gedeelte komt heel veel discipline en doorzettingsvermogen kijken, wat ook niet gemakkelijk is. Je bent iedere dag bezig met revalideren en dat een jaar lang, natuurlijk word je hierbij ondersteund door een fysio. Maar hoe ga je om met de mentale klap? Hier is geen ondersteuning in en bovendien gaat ieder individu hier op zijn of haar eigen manier mee om. Achteraf gezien heeft het mij mentaal veel meer geraakt dan ik toentertijd dacht. Zeker na mijn tweede voorste kruisbandreconstructie, ik wist toen dat ik niet meer op het veld terug zou komen en dat vond ik verschrikkelijk.

De afgelopen jaren ben ik hier eigenlijk pas achter gekomen omdat ik veel bezig ben geweest met persoonlijke ontwikkeling op verschillende vlakken. Voetbal was mijn passie, mijn uitlaatklep. Toen dat van mij werd afgenomen voelde dat als een enorm verlies, een soort rouw. En hoe ga je daarmee om? Ik was toen, nu nog steeds een beetje, een echte binnenvetter. Praten over mijn gevoelens deed ik nauwelijks. Dat zorgt ervoor dat je wereld soms heel klein voelt. Tijdens mijn revalidatie heb ik me best wel vaak alleen gevoeld. Bovendien voelde ik me nauwelijks nog onderdeel van het team, ook al ben je dat in principe nog wel. En voor een echte teamplayer zoals ik, is dat echt verschrikkelijk. Daarnaast was ik natuurlijk 15 jaar, dan zit je al in een fase waarin je wat onzeker bent.

Deze blessure heeft er ook toe geleidt dat ik het vertrouwen in mijn lichaam kwijt was. Bij mijn tweede operatie was ik 17, ik ben toen in korte periode echt veel aangekomen. Dit was een combinatie van te weinig bewegen en te veel eten. Het boeide me toen allemaal niet meer zoveel, ik kon toch niet meer voetballen dus ik had geen reden om fit te blijven.”

09. WANNEER MAAKTE JIJ JE RENTREE EN HOE HEB JIJ DEZE ERVAREN?

“Ruim een jaar na het ontstaan van mijn blessure maakte ik mijn rentree. Dit was fantastisch. Hier had ik al die maanden hard voor gewerkt en dit was mijn doel.”

10. BEN JIJ ANDERS GAAN SPELEN OF TRAINEN NA DEZE BLESSURE?

“Ja onbewust toch wel. Voor mijn blessure was ik een bikkelharde centrale verdediger. Dit probeerde ik na mijn blessure ook, maar in mijn achterhoofd heb ik toch een bepaalde vorm van angst gehad dat het opnieuw zou gebeuren. Hierdoor was ik in situaties toch wat terughoudend en voorzichtig. Angst is een slechte raadgever, dat is wel gebleken.

Na de tweede keer heb ik ervoor gekozen om te stoppen met voetballen. Ik ben toen vooral veel krachttraining in de sportschool gaan doen.”

11. WAT DEED DEZE BLESSURE MET JE CARRIÈRE?

“Naast dat het mentaal en fysiek veel met me heeft gedaan, heeft het me ook op andere vlakken geraakt. Toen ik voor de tweede keer mijn voorste kruisband afscheurde zou ik bijna gaan beginnen aan 6 VWO. Ik had de ambitie om na het afronden van mijn VWO bij defensie te gaan. Met twee voorste kruisband reconstructies kon ik dit wel vergeten. Daarnaast stopte toen mijn voetbalcarrière. Toen ik klaar was met mijn tweede revalidatie ben ik in de horeca gaan werken. De eerste periode moest mijn knie daar ook echt aan wennen. Een ander voorbeeld is dat ik een aantal jaar geleden bloed wilde doneren. Uiteindelijk werd ik daar afgewezen omdat ik een donorpees heb waardoor dit dus niet mogelijk was. Zo blijft mijn knie vaak onderwerp van het gesprek.”

12. WAT ZOU JE ANDEREN MET DEZE BLESSURE WILLEN ADVISEREN?

“Luister goed naar je lichaam en kijk naar wat er wél mogelijk is. Ik heb mij heel lang afgevraagd of ik niet te snel mijn rentree heb gemaakt en of ik mijn tweede blessure had kunnen voorkomen.

Uiteindelijk ben ik gaan kijken naar wat ik wel kon doen. Ik ben 5 jaar lang trainster en coach geweest van verschillende meiden voetbalteams (MO15, MO17 en MO19). Hier kon ik een stukje van mijn passie, enthousiasme en ervaring overbrengen aan de jeugd. Uiteindelijk ben ik in 2019, toen ik trainster was, zelfs een keer tijdens een wedstrijd van de MO17-1 ingesprongen als keepster omdat mijn team te weinig meiden had. Het was heel leuk om toch nog een keer op het veld te staan, ik was toen 21 en mijn meiden waren 15/16 jaar.

Inmiddels ben ik 26 en voelt mijn knie, ondanks mijn verleden, weer vertrouwd aan. De afgelopen jaren ben ik veel in de sportschool te vinden en doe ik nog steeds oefeningen om mijn knie stabiel te houden. Daarnaast heb ik inmiddels zelfs het vertrouwen om te padellen en te squashen, dat zou ik jaren geleden nóóit gedurfd hebben. Natuurlijk blijft het een zwakke plek en heb ik ook zeker nog dagen dat mijn knie niet helemaal goed voelt, maar ik weet inmiddels hoe ik daarmee om kan gaan.

Als je je eigen patronen durft te doorbreken dan kom je tot nieuwe inzichten. Ik heb de afgelopen jaren mogen leren dat het oké is om kwetsbaar te zijn. Inmiddels vind ik iemand juist sterk als je je gevoelens laat zien in plaats van dat je deze wegstopt. Dit zou ik iedereen dan ook willen meegeven.

Tot op de dag van vandaag mis ik het voetbal nog steeds. Vroeger voetbalde ik met een doel. Ik heb altijd de ambitie gehad om het hoogst haalbare te bereiken, dat heb ik overigens met alles. Nu zet ik voetbal in als middel op mijn werk in de jeugdzorg. Als ik merk dat een jongere er niet lekker in zit, dan ga ik op een laag pitje een balletje met ze trappen. Hoe mooi dat ik dit nu zo kan inzetten!”

13. BESTE SPORT(ST)ER MET EEN VOORSTE KRUISBAND RECONSTRUCTIE?

“Als sporter is een voorste kruisband blessure echt een nachtmerrie. Ik heb bewondering voor iedere sporter die deze blessure op zijn of haar eigen manier heeft aangepakt.”

Tekst: Jeroen van de Camp, FCKruisband.nl
Foto’s: Debby