Voetbalster Janneke Bijl wil na derde nieuwe kruisband nog niet opgeven

5 januari 2011

Het voetballeven van de pas 25-jarige Janneke Bijl kent heerlijke hoogtepunten en dramatische dieptepunten. Zij kwam tot vier interlands. Speelde Europacupvoetbal met Saestum. En als aanvoerster van eredivisionist FC Twente maakte zij een doelpunt in de door de Tukkers gewonnen nationale bekerfinale van 2008. Maar er was de afgelopen zes jaar ook ontstellend veel ‘knieleed’. Momenteel werkt zij in alle eenzaamheid al een jaar en drie maanden aan haar herstel nadat haar kruisband voor de derde keer was afgescheurd.

‘Helemaal bezeten van voetbal’ was de kop boven een krantenartikel van 27 oktober 2005. Met een lachende Janneke Bijl op de foto. Daar had zij op dat moment ook alle reden voor. De blonde middenvelder van Saestum, destijds met stip het sterkste vrouwenelftal van Nederland, was goed hersteld van haar eerste kruisbandoperatie. Zij had met haar club al weer twee wedstrijden in het UEFA Cup-toernooi gespeeld en was eerder die maand in een oefeninterland van Oranje tegen Zwitserland ingevallen.

Janneke Bijl, haar blonde lokken zijn inmiddels iets korter –‘en gelukkig veel minder pluizig’ – kan vier knieoperaties later nog steeds lachen en is nog steeds bezeten van voetballen. ,,Alleen leg ik de lat voor mijn voetbaltoekomst wat minder hoog.

Vroeger wilde ik perse op het allerhoogste niveau voetballen. Anders hoefde het niet voor mij. Nu zou ik met een helftje voetballen bij Saestum al onwijs gelukkig zijn,’’ aldus de in Utrecht woonachtige Bijl.

Zo ver is het nog niet. Janneke Bijl staat, nadat ze als speelster van FC Utrecht vorig jaar in de voorbereiding voor de derde keer een kruisband afscheurde, wel weer wekelijks op het veld. ,,Ik moest weg bij FC Utrecht, ben nu dus eigenlijk clubloos, maar mag hier op Klein Galgenwaard aan mijn herstel werken en Jeroen Peters van FC Utrecht is al twee jaar mijn fysiotherapeut. Hoe ik er nu voorsta? Ik train nog niet met een groep mee. Ik kan individueel bijna alles. Sprinten, dribbelen, kappen, draaien en schieten, maar voor duels is het nog te vroeg. Mijn knie moet dan honderd procent goed voelen, geestelijk moet ik er helemaal klaar voor zijn en ik wil dan ook nog een bevestiging hebben van mijn chirurg dat in mijn knie alles goed zit. Ik weet immers dat dit mijn laatste kans is. Als er nu weer iets fout gaat, is het definitief over en uit. Ik wil zo graag dat het goed komt. En dat ik over een jaar of tien zelf kan bepalen dat het genoeg is geweest. Ik wil voetbalend afscheid nemen. Mijn vader zei pas nog, ‘meisje, wat zal ik blij voor je zijn als je straks weer kunt voetballen, maar wat zal ik doodsbang zijn dat er weer iets gebeurt’. Die angst heb ik nu ook. Voor het eerst.’’

Janneke Bijl groeide op in het dorpje Oosterwijk, bij Leerdam. ,,Met vijf broers. Vanaf het moment dat ik kon lopen, liep ik achter een bal aan. Nee, ik was geen poppenmeisje. Eén keer, om mijn moeder een plezier te doen, heb ik dat geprobeerd. Na een uur had ik die Barbies in de hoek gegooid. Voetballen was leuker. Op mijn negende werd ik lid van het Leerdamse LRC. Na een half jaar werd ik al geselecteerd voor het districtsteam van Zuid 1 voor meisjes onder veertien jaar.’’

Bij LRC heeft Bijl met B1 nog in de landelijke derde divisie gespeeld.

Daarna kon Bijl kiezen tussen de hoofdklassers Stedoco en Saestum. ,,Ik koos voor het beste team. Bij Saestum speelden internationals. Ik droomde ook van Oranje.’’ Een droom die uitkwam. In november 2002 debuteerde de toen zeventienjarige Bijl tegen België.

De eerste kruisbandblessure, in mei 2004, staat Bijl nog helder voor de geest. ,,Het gebeurde in Italië tijdens een internationaal toernooi met Saestum. De bal kwam achter me, ik wilde die nog meenemen en verdraaide mijn rechterknie. Ik hoorde het kraken. De revalidatie was zwaar en lang, maar een jaar later sloot ik zonder problemen weer aan bij de groep. Later dat jaar kreeg ik wel las van een geïrriteerde pees over een schroef in mijn knie. Daar ben ik toen wel aan geholpen.’’

In september 2006 was Bijl in de Europese bekerwedstrijden de absolute uitblinker bij Saestum. In diezelfde maand ging het echter weer fout. ,,In een oefenwedstrijd tegen jongens. Bij een luchtduel kwam ik verkeerd terecht en scheurde mijn kruisband af. Nu van mijn linkerknie. Op 5 december 2006 ben ik geopereerd. De tweede revalidatie was zwaarder. Ik wist immers wat mij te wachten stond.’’

Bijl was nog aan het revalideren toen zij door FC Twente werd benaderd. ,,Ik had me er al bij neergelegd dat ik het eerste jaar van de eredivisie voor vrouwen aan me voorbij moest laten gaan. Bij FC Twente mocht ik in alle rust herstellen. Dankzij bemiddeling van de club kreeg ik een baan als leerling journalist aangeboden en huisvesting in Enschede.’’ Bijl betaalde het vertrouwen van FC Twente terug. Ze werd aanvoerster en leidde FC Twente in het voorjaar van 2008 naar de bekerwinst. ,,Kort na die bekerfinale zat ik helemaal in zak en as en dacht echt dat mijn voetballoopbaan over was. In een demonstratiewedstrijd was ik weer door mijn knie gezakt. De diagnose: een ingescheurde kruisband. Drie maanden later voetbalde ik weer, maar mijn knie voelde niet goed aan en uiteindelijk ben ik gestopt bij FC Twente.’’

In de zomer van 2009 dook Bijl op bij FC Utrecht. ,,Ik had de hele zomer doorgetraind om fit te worden en ik voelde me ook goed. Tijdens de voorbereiding scheurde ik de kruisband van mijn linkerknie weer af.’’ Opnieuw riep Bijl ‘einde carrière’ ,,Ik was boos en verdrietig. Mijn orthopeed, Henk van der Hoeven gaf mij echter hoop en na zo’n zes nachtjes slapen, wist ik dat ik weer wilde voetballen,’’ aldus Bijl die thuis samen met haar broer Christiaan op de bank belandde. ,,Hij was ook geveld door een kruisbandblessure,’’ aldus Bijl, die haar brood nog altijd in de journalistiek verdient. ,,Als eindredacteur bij een krant in Tiel.’’

De derde revalidatie was voor Bijl de zwaarste. ,,Vergeleken met nu, stelden de eerste twee keer weinig voor. Ik heb vooral de eerste negen maanden onvoorstelbaar veel pijn gehad. Het is ook een eenzame lijdensweg geweest. Ik ben immers clubloos. Ik zie nu wel weer wat licht aan het einde van de tunnel. En gelukkig sta ik weer op het veld en train ik nu ook wel eens samen met speelsters van FC Utrecht die terugkomen van een blessure. Of het goed komt met mij? Ik hoop het, want ik ben nog steeds bezeten van voetbal.’’

© Foto’s en tekst Jan Volwerk
By Jan Volwerk