Tobiasen vindt er geen bal aan, zo'n leven zonder bal

18 augustus 2000

De eredivisie als kwestie van eer. Trouw ging in de aanloop naar een nieuwe seizoen op zoek naar voetballers, voor wie er meer op het spel staat dan alleen maar drie punten. Vandaag: Ole Tobiasen over revalideren en relativeren

Vroeger was hij elke wedstrijd weer nieuwsgierig naar zijn rapportcijfertje. Kon hij dagenlang woedend zijn als iemand hem een 5 had durven geven. ,,Ik heb me druk gemaakt om niets. Ik zou nu willen dat ik een keer een 5 kon scoren.”

Ole Tobiasen is Ajacied. Maar wel eentje die de clubkleuren nagenoeg vergeten is. Ole Tobiasen is al bijna drie jaar lang vaste kracht in het krachthonk. De Deen werd sinds november 1997 drie keer geopereerd aan de linkerknie. Krukken, hinken, fietsen, gewichten. Er is geen bal aan, zo’n leven zonder bal.

Opgepompte spieren, na urenlange liefkozingen van halters. Er lopen er meer met Tobiasens postuur in de Arena. Potig. Veiligheidsmensen: ingehuurd om vervelende gasten in te tomen. Tobiasen werd ooit ingehuurd om vervelende gasten ver van het Ajax-doel te houden. Hij kwam van Heerenveen voor de basis. Niet voor de ziekenboeg.

Drie operaties. ,,Een vliegtuig is een veilig vervoermiddel, daar gebeurt nooit wat mee… Als jonge voetballer voel je je een zondagskind. Alles zat mee, alles leek vanzelf te gaan. Je denkt: mij gebeurt zoiets niet…”

,,De artsen vinden dat ik gewoon pech heb gehad. Dat klinkt toch beter dan dat ze zeggen dat mijn knie niet geschikt voor topvoetbal is”, zegt hij. Hoop doet leven. Een leven in het teken van De Knie.

Hij was dertien basisplaatsen onderweg bij Ajax toen hij in het thuisduel met Fortuna de voorste kruisband afscheurde. ,,Als je als jonge prof wordt geconfronteerd met het idee dat het wel eens afgelopen kan zijn met je carrière, voelt dat als sterven. Die eerste blessure was het ergste wat ik had meegemaakt. Mijn ouders, mijn zusjes zijn er gelukkig nog allemaal. Dus die knie: dat was het ergste wat me kon overkomen.”

Hij werd geopereerd in Amerika, werkte zich terug naar Ajax 1. In november 1998 ging het opnieuw fout. De operatie vond plaats in Amsterdam, maar was evenmin de laatste. Na de revalidatie speelde hij in augustus vorig jaar met Ajax 2 tegen Den Helder. Dat was voorlopig zijn laatste partijtje. Voor de derde operatie mocht hij terug naar Denemarken.

Tobiasen werkt in alle rust naar zijn rentree, zeggen ze bij Ajax. Maar er zit geen rustige dag bij. ,,Ik ben hier meer dan de jongens. Zij hebben nog wel eens een dagje vrij. Of ze trainen, douchen en zijn dan weer weg. Ik loop hier hele dagen in het krachthonk.”

Hij heeft geen haast. Zegt-ie. ,,Ik moet luisteren naar mijn lichaam. Elke dag. Het mag niet weer fout gaan. Het gaat er nu niet om of ik over drie maanden of pas na de winterstop weer fit ben. Dat maakt niets uit. Als ik ooit maar weer kan voetballen…”

De twijfel is er altijd geweest, is gebleven, zal misschien wel nooit meer helemaal verdwijnen. Het Marco van Basten-Syndroom, de booste droom aller tijden. Die angst zal achterblijven, als een extra litteken.

,,Het is allemaal een kwestie van weer vertrouwen opbouwen. Vertrouwen in die knie. Ik ben nu pas weer een beetje aan het lopen. Daar krijg je vertrouwen van. En straks ga ik aan het werk met hersteltrainer Leo van Veen en bij hem moet het vertrouwen verder groeien. En vervolgens eindelijk met de groep.”

,,Ik heb waarschijnlijk toch wel een half seizoen nodig om mijn oude niveau te halen. Als ik dat al haal. Maar ik weet zeker dat ik sowieso sterker terug kom. Er komt een andere Tobiasen terug. Ik ben mentaal een stuk sterker geworden.”

Voorlopig ook een stuk zwaarder. Spieren, maar ook vet. ,,Ik heb thuis voor de tv vreetbuien gehad. Vroeger kon ik alles eten, verbrandde ik alles. Als je geblesseerd bent, moet je uitkijken. Ik zal de komende tijd behoorlijk moeten afvallen.”

Hij was nooit alleen. Maar hij voelde het zich soms wel. ,,Ik kleedde me wel om met de spelers, maar vervolgens gingen zij het veld op en moest ik gaan fietsen. Soms waren er in het krachthonk wel andere geblesseerde spelers bezig. Dan was het een beetje gezellig. Maar die spelers waren er maar eventjes. Die wisten dat het niet lang ging duren. Voor mij lag dat heel anders.”

Hij miste soms de motivatie, vaak de spanning. Drie jaar lang had hij heel vreemde wedstrijddagen. ,,Je zit op een terras en denkt: nu doen ze dit, straks gaan ze dat doen. Het zijn toch mijn vriendjes, het is toch mijn club.”

,,Gelukkig ben ik pas 25 jaar. Ik kan straks nog zes, zeven jaar voetballen. Of het gezond is? Of het slim is? Ach, je houdt zo verschrikkelijk veel van het voetbal… Ik heb momenteel meer gevoel in mijn knie dan in mijn hoofd.”

Dus kán en wil hij er niet over nadenken. In het allerergste geval is er gelukkig een goede verzekering. Is er de zekerheid van een leuk pensioen. ,,Voor mijn gevoel is het lekker dat ik weet dat ik in principe klaar ben. Dat ik straks terug in Denemarken niets meer móet doen. Maar eigenlijk denk ik nauwelijks aan die optie. Ik ben vooral bezig met mijn terugkeer op het veld.”