Johnny is John geworden

3 juli 2003

John Heitinga is pas 19 jaar, maar de ajacied liep in korte tijd twee vervelende blessures op. Na achttien maanden revalidatie in Zeist meldt hij zich maandag weer bij zijn club. Zo jong nog, en al zoveel leed achter de rug. ,,Laten we het niet overdrijven”, zegt hij zelf. ,,Ik ben geen pechvogel, maar een geluksvogel met wat littekens.”

Heel af en toe meldt zich een collega vanaf zijn vakantie adres. Met een cocktail en het mobieltje in de hand vragen ze vanonder de parasol hoe het met hem gaat. Of ie lekker aan het werk is. Dat is voetbalhumor. John Heitinga heeft het gemist.

Ajacied John Heitinga revalideert al maandenlang in het Sportmedisch Centrum van de KNVB in Zeist, nadat hij eind september in een duel met NAC de kruisband van zijn linkerknie scheurde. Hij kwam er binnen op krukken, als een jochie. Eind deze week neemt hij afscheid van fysiotherapeut Rob Ouderland en zijn staf. Fit en sterker.

Johnny is John geworden. Hij is vol vertrouwen en dolgelukkig. Maandag, op de eerste trainingsdag van Ajax van seizoen 2003-2004, zal hij er weer bij zijn. Mag hij meetrainen. Eindelijk.

Heitinga debuteerde op 17-jarige leeftijd in Ajax 1, in de klassieker tegen Feyenoord. De verdediger speelde in de eerste helft van seizoen 2001-2002 vijftien duels. ,,Ik kwam net uit de A1. Ik had gehoopt op wat korte invalbeurtjes, maar het ging allemaal zo snel. Ik lig meer dan een jaar voor op schema”, stelde hij in december 2001 tevreden vast.

Inmiddels staat hij alweer anderhalf jaar stil. 2002 was een jaar om snel te vergeten. Het begon met een auto-ongeluk in januari, er waren twee zware blessures, drie operaties.

In januari ging het mis met de meniscus in de rechterknie. Na twee operaties keerde hij in het begin van het nieuwe seizoen terug op het veld. Bij zijn rentree in het eerste elftal, op 29 september, ging het fout met zijn andere knie.

Achttien maanden blessureleed heeft hij er straks opzitten. De zestien wedstrijden in de eredivisie lijken nog veel langer geleden. ,,Ik begin helemaal opnieuw. Mijn eerste wedstrijd zal straks als een debuut aanvoelen. Ik heb er de afgelopen tijd over gedroomd. Een invalbeurt in een volle Arena. Als ik daaraan denk… Dan word ik met kippenvel wakker.”

De kruisband werd geopereerd in Vail, Colorado. Daar waar ook Van Nistelrooij, Van Bronckhorst en Ronaldo hun heil vonden. Vervolgens nam Heitinga zijn intrek in de Zeister bossen. ,,Als je bij je club blijft, word je gek. Dan zit je daar in je uppie in het kracht honk, terwijl al die anderen lekker in de zon lopen te ballen. Dan zít je er soms wel bij, maar je hóórt er niet bij. Het draait bij een club toch vooral om de fitte spelers. Die kunnen spelen. Die moeten de punten binnenhalen.”

In Zeist is de sfeer anders. Daar helen kruisbanden, maar ontstaan er ook andere, waardevolle banden. Pure vriendschap.

Voor de deur staan lease-auto’s in alle soorten en maten. De een nog nieuwer dan de ander. Binnen lopen de voetballers allemaal in hun eigen clubshirt. Maar dat alles is slechts uiterlijke schijn. In hun hart zijn ze bondgenoten. Lotgenoten. Vrienden.

In moeilijke tijden leer je je vrienden kennen. En wat had Heitinga het zwaar in het kracht honk in Zeist. Of als hij voor de honderdduizendste keer een geestdodend stukkie moest aquajoggen. Hij deed het allemaal voor zichzelf. Omdat ie straks weer lekker in Ajax 1 wil voetballen.

Maar als het met de motivatie af en toe een ietsepietsie minder ging, dan hoefde hij maar opzij te kijken. Dan zag hij John Nieuwenburg (ook Ajax), Ebi Smolarek (Feyenoord), Mamadou Zongo (Vitesse) of een van die andere vaste gasten ploeteren. Dan zag hij hun verbetenheid, hun bezetenheid, hun vasthoudendheid. Hun onvoorwaardelijke liefde voor de sport. ,,Dat stimuleert”, aldus Heitinga.

Het was zwaar, loodzwaar. Als je gewend bent dat de zon voor je schijnt op het trainingsveld, en je staat dan dag in dag uit in een donker krachthonk. Als je verliefd bent op de bal, maar je zwemt dagelijks tussen de badmutsen. ,,Je voelt je zo machteloos, zo doelloos. Je wilt van alles, maar kunt helemaal niks. En je doet bijna niets, maar ligt wel elke avond uitgeteld op de bank…”

De eerste maanden kon hij niet naar voetbal kijken. Niet in het stadion, niet op tv. Hij sloeg de sportpagina’s over. De knie deed pijn, maar bovenal het hart.

Ajax haalde de kwartfinales van de Champions League. Dat was mooi voor de club, prachtig voor de jongens waarmee hij opgroeide in de jeugdopleiding. Maar wat moet hij zich rot hebben gevoeld, thuis op de bank.

Hij voelde overal medelijden. Dat was lief en fijn. Maar zielepoten kunnen niet aanpoten. ,,Ik ben geen pechvogel, maar een geluksvogel met wat littekens. Ik heb van mijn hobby mijn werk kunnen maken. Ik heb een prachtbaan, bij een prachtclub. Met zelfmedelijden red je het niet.”

,,Ruud van Nistelrooij is mijn voorbeeld. Ik kom sterker terug. Ik was Johnny met een kinderlichaampje. Nu zitten er overal spieren op. Ze zijn niet helemaal gratis en voor niets gekomen. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar het jochie is weg.”

Zijn collega’s liggen op het strand, in Zeist wordt hard gewerkt. Heitinga is acht daagjes weggeweest. Dat was genoeg. In Griekenland was de bal altijd in de buurt. Het balgevoel was nog niet optimaal. ,,We hebben in het appartement bij een spelletje voetvolley helaas iets gesloopt…”

Ze zullen hem erom uitlachen, maandag bij Ajax. Maar hij zal ervan genieten even de pispaal te zijn. Dat is voetbalhumor. Dat heeft hij gemist.