Herstelde Machlas wil niets meer horen over doelpunten
22 september 2000
Zijn noppen hadden het gras nog niet gedrukt, of de vraag rees al. Hoeveel doelpunten zal hij dit seizoen nog gaan maken? Daar wist Nikos Machlas, spits van Ajax, wel een mooi antwoord op. Hij zei: ,,Ik wil niets meer horen over doelpunten.”
Gisteravond maakte de Griek onder grote belangstelling zijn langverwachte rentree. Ajax wacht immers met smart op zijn terugkeer. Machlas droomt niet meer van zijn topclub. Hij droomt ook niet meer van doelpunten. De spits van Ajax droomt alleen nog maar van spelen. De zware knieblessure heeft blijkbaar een gevoel voor de realiteit in de voetballer wakker gemaakt. Hoe anders was het ruim een jaar geleden. Machlas droomde van Ajax, van doelpunten, véél doelpunten. De Ajacieden onder de vaderlandse voetbalfans wreven zich in de handen. De productie viel vies tegen: drie handenvol goals in plaats van twintig, dertig stuks. Machlas bleef op het netvlies hangen als de kansenmisser die in wanhoop vroom zijn handen vouwde en alle beschikbare goden aanriep.
Op 26 maart had de Griek dan eindelijk zijn draai gevonden. Hij scoorde twee keer tegen NEC. Totdat hij in de 71ste minuut van het veld werd gedragen. Voorste kruisband gescheurd. Op 7 april in Athene geopereerd, een lange revalidatie van ruim vijf maanden. Een moeilijke periode, zei hij gisteravond. Na drie kwartier tegen de reserves van Heerenveen (3-2) brak bij de aanvaller eindelijk een glimlach door. Nee, geen last meer van de knie; overigens het enige woordje Nederlands dat uit zijn mond kwam. De taal was onbelangrijk, de woorden ook. Het kleine geluk sprak uit de ogen. Toegeknepen, maar stralend. De rentree van een spits.
Het gaat Ajax slecht. Acht verliespunten, een plek ergens in de middenmoot. Machlas werd zowaar een kleine mythe, terwijl hij toch helemaal niet speelde. Juist omdat hij niet speelde. Vergeten waren zijn missers, de doelpunten werden in de fantasie dubbel geteld. De Ajacieden konden kennelijk niet wachten. ,,Iedereen wacht op je, lijkt het wel,” was de vraag. En Machlas zei: ,,Ja, ik wacht ook op mezelf.” Terug op het voetbalveld. Hoe was dat ook weer? Na vier minuten wisten ook de fans van Ajax het weer. Toen gingen de handen weer tegen elkaar en schoot de hulpeloze blik weer naar boven. Inderdaad, Machlas had weer een kans gemist. Het kon de vreugde niet temperen. Integendeel: ,,Dit is de mooiste dag sinds maanden.” Het was immers zijn eerste wedstrijd – een halve zelfs – in een half jaar. Dan mag hij best nog een kansje missen. Bovendien, het gevoel was goed geweest. Twee wedstrijden nog in het tweede, drie misschien. ,,En dan ben ik klaar om mijn team te helpen.”
