Alje Schut terug met een perfecte kruisband

14 mei 2006

 VV Oosterhout heeft op een zonnige zaterdagmiddag in mei 2006 de primeur. Alje Schut speelt weer voor FC Utrecht. Bijna anderhalf seizoen stond Schut aan de kant, na een kruisbandscheuring begin maart 2005 in een bitter koud Waalwijk.

De rentree van Schut, en die van doelman Franck Grandel, is het meest belangwekkende nieuws voor FC Utrecht tijdens de laatste wedstrijd (7-0 zege) dit seizoen tegen de amateurs van VV Oosterhout. Schuts rentree kwam later dan verwacht, Grandels terugkeer juist eerder. Beiden waren uitgeschakeld vanwege een zware knieblessure.

Schut neemt na afloop van het duel VV Oosterhout – FC Utrecht de felicitaties in ontvangst. Voor de overwinning maar vooral voor zijn basisplaats: ,,Dat was een heel tijdje gelegen, dat kun je wel zeggen.’’

De Utrechter speelt een helft mee, naast Joost Broerse, vertrouwd in het hart van de defensie. Noemenswaardige problemen doen zich niet voor, van de Oosterhoutse aanvallers heeft Schut weinig te duchten. En hoewel hij zichzelf op tachtig procent taxeert, blijkt in het helftje vooral zijn kopkracht: ,,Volgens mij dacht die keeper dat ik een magneet had in mijn hoofd, al die uittrappen waren op mij.’’

En de knie? Die houdt zich – na twee operaties, waarvan de laatste in januari – goed. Schut: ,,Hij is alleen nog wat stijf. Tijdens de wedstrijd heb ik er geen last van, erna wel. Mijn lichaam maakt veel littekenweefsel aan. Dat belemmert de bewegingsvrijheid.’’

De kruisband zelf is geen probleem meer. ,,Nee, ik heb de laatste operatie meegekeken op de monitor. Er is toen littekenweefsel weggehaald en er zat een scheurtje in de meniscus. Maar de kruisband is perfect.’’

Waar er aanvankelijk alleen sombere berichten van het medische front kwamen, is het herstel van Schut de laatste weken in een stroomversnelling gekomen. Hij trainde ook alweer met de groep mee, zelfs in de partijtjes.

,,Ik zit nu denk ik op tachtig procent. Mijn rechterbeen is nog niet zo sterk als het linker, en de sprint moet nog iets beter. Ik neem straks twee weken vakantie, daarna ga ik nog tweeëneenhalve week voor mezelf trainen, om sterker te worden. Kracht winnen, daar gaat het om. Want ik wel er bij het begin van het nieuwe seizoen weer staan.’’

Hoewel de wedstrijd tegen VV Oosterhout weinig voorstelde en het veld stroef en met name op het middenterrein oneffen was, overheerste bij Schut het lekkere gevoel: ,,Het is gewoon goed, mentaal, om weer te spelen. Al heeft de wedstrijd weinig om het lijf, het voelt goed. Maar dat had ik ook al in de partijtjes tegen de beloften. Spelen tegen Giuseppe Rossini, daar heb je als voetballer meer aan.’’

Ook doelman Franck Grandel deed de eerste helft van de laatste oefenwedstrijd van het seizoen mee. Weliswaar met een ingetapede linkerknie, maar toch. De kruisband was volgens de medische staf voldoende hersteld.

En Grandel keepte weer zoals de Fransman keept: soms ver buiten de zestien, met kopballen redding brengend. Ook ging Grandel de fysieke duels met de aanvallers niet uit de weg. Op de bank zat trainer-coach Foeke Booy en die keek goedkeurend: ,,Die twee er weer bij, dat zijn absoluut lichtpuntjes.’’